1991 Wystawa zbiorowa w Bad Eilsen Niemcy.
1991 Ośrodek Kultury Tarnów Nagroda w II Przeglądzie Artystycznym Twórców Amatorów.
1992 V Bienale Sztuki Sakralnej BWA Gorzów Wlkp.- wystawa zbiorowa.
1992 Muzeum Regionalne w Barlinku – indywidualna wystawa tkaniny artystycznej.
1992 Dyplom Mistrzowski w dziedzinie wikliniarstwa nadany przez Izbę Rzemieślniczą w Poznaniu.
1994 Nagroda w XXVI w Wojewódzkim Przeglądzie Twórczości Plastycznej w Koninie.
1996 Brązowy Tur VI ogólnopolski konkurs Nieprofesjonalnej twórczości tkackiej w Muzeum Rzemiosła Tkackiego Turek.
1997 Wystawa indywidualna w MOK Ślesin.
2000 Wyróżnienie „Dobra jakość”, Targi Wierzby i Wikliny Saliks Wierzbinek.
2000 Elbląg Ceramiony wyróżnienie za ceramiczną rzeźbę „To co żyje wokół nas”, MOK Elbląg.
2001 Wyróżnienie, „Dobra jakość” Targi Wierzby i Wikliny SaliX Wierzbinek.
2007 Uczestniczka misji gospodarczej ze swoja biżuterią w Dubaju.
2010 Dyplom Burmistrza Goliny Tadeusza Nowickiego w dowód uznania za stworzenie Muzeum Regionalnego w Węglewie i twórczą inicjatywę.
2017 Wyróżnienie Samorządu Wielkopolskiego w Poznaniu w konkursie plastycznym Wielkopolska Moja Duma – Pejzaże.
2022 „Międzynarodowy Przegląd Sztuki” Pałac w Siemczynie – wystawa zbiorowa.

Dzięki licznym podróżom skompletowała różnorodne i bogate zbiory, które pozwoliły jej jesienią 2009 roku otworzyć Muzeum Rzemiosła Artystycznego (ze szczególnie wyróżniającymi się kolekcjami porcelany z kilku krajów, w tym polskiej, oraz zdobionej przez siebie w oryginalne roślinne wzory). W jej zbiorach można znaleźć przedmioty z prawie wszystkich artystycznych technik i z zanikającego rzemiosła. Zaznaczyć należy, że na ten cel przeznaczyła własną działkę i budynek. Jej działalność, jako jedynej z ziemi konińskiej jest uwidoczniona w Księdze Rzemiosła Polskiego. W lipcu 2011 zainicjowała powstanie przy Muzeum Stowarzyszenia Kulturalnego „Tradycja”, które skupia 20 osób, w tym twórców ludowych (rzeźbiarzy, plastyków, muzyków), a także filmowców, muzealnika i innych, od 2013 roku Organizacja Pożytku Publicznego. Stanisława Jasiczek chętnie dzieli się swoimi umiejętnościami z młodymi. Jej pasją są techniki dawne, które upowszechnia. Organizuje pokazy, wystawy, szkolenia i kursy z lubianymi przez dzieci zajęciami praktycznymi. Korzystają z tego grupy szkolne i przedszkolne, turystyczne, uczestnicy półkolonii i rajdów rowerowych oraz osoby indywidualne. Jest działaczką z mocnym charakterem, przebojową, zdolną pozyskiwać wolontariuszy, współpracowników, sponsorów. Nie daje się zrazić trudnościom, jakie się przed nią piętrzą. Ani Muzeum, które prowadzi jako wolontariuszka ani twórczość artystyczna nie przynoszą jej dostatecznych dochodów, mimo tego działa i tworzy. Ma wiele ludowej mądrości. Uważa, że jej życie nabiera sensu, kiedy robi coś dla innych. Chce jak najwięcej od siebie dać i przekazać swoją wiedzę zwłaszcza na tematy pracy rzemieślniczej, artystycznej. Stanisława Jasiczek jest niezwykle utalentowaną twórczo o wyjątkowych i różnorodnych zdolnościach. W dzisiejszej dobie, gdzie jest pogoń za pieniądzem, ona siada i tworzy oraz przekazuje swoja wiedzę innym. Jest przykładem godnym do naśladowania. Tak samo jej marzeniem było ożywienie Kazań Gnieźnieńskich i nadanie im muzyki. Na jej zlecenie Józef Skrzek napisał muzykę w 2016 roku do tych kazań i wspólnie wykonali 8 koncertów w całej Polsce. Do tych koncertów Stanisława Jasiczek wykonała scenografie w batiku. W jej Muzeum Rzemiosła Artystycznego w ciągu 10 lat wystąpili: Moises Bethencourt z Hiszpanii, Mirosław Trychan, Bartłomiej Hudziec, Osmar Pegudo z Hawany, Elena Krawczyk z Rosji, Zespół Vain Train, Leonard Luther i Piotr Gasiewski, Józef Skrzek i Beata Mańkowska, Vira Biliachat z Ukrainy, Patryk Filipowicz i Paweł Synowiec, Zespół Liarman z solistką z Hiszpanii, Kapela z kopyta, Colin Halliburton z Kansas w USA, Zespół taneczny Ruszniczok z Ukrainy, Zespół Lwiątka z Ukrainy oraz malarze i rzeźbiarze z Polski, Białorusi i Ukrainy.