W tej sztuce odnajdujemy wiele z tego, co dla artystów, miłośników piękna najistotniejsze, co nadaje ich twórczości oryginalne, swoiste piętno. Zbiór przejrzanych prac stanowi układankę różnotematyczną. Zanurzamy się w atmosferę, w której zacierają się granice jawy i snu, życia i śmierci. Właśnie chęć rozprawienia się ze śmiercią, z czasem jest taką wspólną osią wokół której nieświadomie poniekąd obracają się tematy (elementy obrazów) współgrające w pewien tajemniczy sposób ze sobą. Zadziwiająca fantazja podważa konwencjonalne kanony rzeczywistości, a w ich miejsce wprowadza się rzeczywistość pełniejszą, złożoną i wieloznaczną.

Sztukę obecnych artystów cechuje przede wszystkim wysubtelnienie i wirtuozeria formy, narzucone sobie rygory estetyczne i świadoma wola „pewnej” stylizacji.

Prace charakteryzują się swobodną transpozycją, wyobraźni, mitów, zastanej i wymyślonej rzeczywistości, poruszonego światła, snów, natury na wartości wizualne, malarskim ekwiwalentem aury poetyckiej, sensualnej, nowoczesnej, a zarazem jest w nich coś ponadczasowego.

Przyciąga oko pejzaż bujny i witalny, ale zarazem dyskretnie uporządkowany.

Skomplikowanie osi perspektywicznych wiąże się z bogatymi efektami wielkich kontrastów światła i cienia i wirujących barw, gdyż scena często zostaje potraktowana jako nokturn.

Problem różnych rodzajów i różnych rozmieszczeń źródeł światła skupionego, poddanie im chromatyki, bogactwo refleksów i efektów „kolorowego ekranu” staje się problematyką prowadzącą w inny świat. Rozległość wątków humanistycznych i szerokość zagadnień czysto malarskich nierozłącznie została połączona (związana).

Zrezygnowano z wielu ułatwień na rzecz skomplikowanej gamy walorowej.

Posługując się laserunkami i werniksem olejnym osiągnięto wspaniałe efekty głębi i lśnienie barw.

W wielu miejscach paleta jest bardziej oszczędna i kompozycja bardziej racjonalna. Jednak z tej wąskiej, ascetycznej palety farb wydobywane jest bogactwo niuansów znaczeniowych i tonów chromatycznych trudnych do nazwania i do określenia. Osiągnięto pogłębienie wyrazu, tajemniczość pikturalną, a ekspresję uzyskano kolorem, światłem i materią.

Można zachwycać się nieokiełznanym falowaniem ruchu i swobodnym igraniem skrótami.

Artyści potrafią zachować równowagę między analizą a syntezą, między obserwacją szczegółów a organizacją całości. Tematy interesujące to przede wszystkim precyzyjnie uformowana martwa natura oraz pejzaż traktowany dość swobodnie, wycinkowo, bez szczególnej predylekcji dla kadru.

Ton obrazów jest poniekąd wyciszony, a ich cechą istotną wydaje się być kameralność. Wdzięk, liryzm i poetyczność wizji, wyczulone, precyzyjne dotknięcie pędzli, staranna faktura to główne cechy (właściwości) kompozycji. Artyści są jak światło, które wędruje nocą i znów zapala na swej drodze zgaszone gwiazdy. Ich piękne, niekiedy cudowne obrazy czekają na to, by uzdrowić człowieka z jego smutku.

Leszek Lesiczka krytyk sztuki, redaktor „Foto Zeszytów”